Standardowy język mandaryński jest oficjalnym językiem trzech państw : Chin, Singapuru i Tajwanu.
Pod nazwą język chiński kryje się kilkanaście języków z rodziny sino tybetańskiej. Nazywa się je dialektami. Wyróżniamy następujące dialekty:
- dialekt północno-wschodni
- dialekt północny
- północno-zachodni
- dialekt pekiński
- dialekt nankiński
- dialekt południowo-zachodni
- dialekt syczuański
- kantoński
- wu (szanghajski)
- min (fujiański)
- hakka
- xiang (hunański)
- gan

Pismo chińskie
W języku chińskim alfabet nie istnieje, ponieważ funkcjonuje on tylko w językach, które posługują się zapisem fonetycznym. Szacuje się, że pismo chińskie składa się z około 50 tysięcy znaków. Jest pismem otwartym, co oznacza, że stale powstają nowe znaki. Powstanie pisma chińskiego datuje się 4,5 tysiąca lat temu. Na początku przypominało ono bardziej malunki niż konkretne pismo. Jednak z czasem znaki zaczęły się stopniowo upraszczać. Reformę pisma zapoczątkował rząd w Chinach po obaleniu ostatniego cesarza w 1911 roku. Zebrano, skatalogowano i uporządkowano wszystkie znaki będące w powszechnym użyciu. Łącznie zostało uproszczonych 2236 znaków, zastępując 2264 znaki tradycyjne.

Kaligrafia

Chińczycy zawsze przykładali ogromną wagę do wyglądu pisma. Kaligrafia jest w Chinach traktowana na równi z innymi dziedzinami sztuki. W dosłownym tłumaczeniu to słowo oznacza sposób/metodę/prawo pisania.
Można wyróżnić kilka stylów kaligrafowania: pieczęciowa, oficjalna, płynna, kursywa i normalna. Każdy styl ma swoje własne cechy. Istnieje też siedem podstawowych pociągnięć pędzlem, znanych jako siedem tajemnic. Podstawowe pociągnięcia składają się z kropki, linii poziomej, linii pionowej, pociągnięcia zamaszystego w dół i krzywej. Pędzle do kaligrafii są wykonywane z bambusa i wiązki sierści zwierząt takich jak: jeleń, królik, owca itd. Atrament jest przygotowywany z dymu ropy z dodatkiem substancji kleistej. Do przechowywania używa się glinianych miseczek.