To, co zwykle nazywamy językiem chińskim (Hànyŭ 汉语 – język Hanów; Zhōngwén 中文 – język i pismo Państwa Środka) to w rzeczywistości grupa języków, które mają wspólne korzenie historyczne. W Chinach istnieje bardzo dużo dialektów, z czego do najważniejszych zalicza się dialekty mandaryńskie, którymi posługuje się ponad 70% populacji; dialekty południowe, używane w prowincji Guangdong, Hong Kongu i w społecznościach chińskich emigrantów, dialekty Wu, występujące w prowincji Zhejiang i w Szanghaju oraz dialekty Min (Tajwan), Hakka (południowy wschód Chin), Gan (Jiangxi) i Xiang (Hunan). Te dialekty dzielą się jeszcze na setki poddialektów.

Liczebność dialektów i różnice między nimi utrudniały komunikację między mieszkańcami odległych części Państwa Środka, więc już w XVII wieku rząd chiński podejmował kroki w kierunku ujednolicenia języka mówionego. W 1956 wprowadzono oficjalną wersję języka chińskiego, która bazuje na jednym z dialektów mandaryńskich – dialekcie pekińskim. Tego właśnie języka oficjalnego (Pŭtōnghuà 普通话 – „wspólna mowa”), zwanego standardowym językiem mandaryńskim lub standardowym językiem chińskim, naucza się dzisiaj w szkołach i słyszymy go chińskich w mediach. Przeciętny Chińczyk posługuje się zwykle co najmniej dwoma językami – oficjalnym i dialektem, używanym w jego prowincji.
W porównaniu do innych dialektów, chiński język oficjalny wydaje się stosunkowo mało skomplikowany. W Putonghua są tylko cztery tony, natomiast w dialektach Hakka i dialektach południowych jest ich aż sześć.

W dialektach nie ma rzeczy niemożliwych. Zarówno w wielkich metropoliach, jak i na głębokiej prowincji można napotkać osoby, których sposób mówienia będzie niezrozumiały nawet dla tych, które świetnie znają język standardowy. Często można napotkać w dialektach zdumiewające słowa lub konstrukcje. Na przykład w dialekcie Guilinu (miasto w prowincji Guangxi, na południu Chin), który należy do dialektów mandaryńskich, wyrażenie 够肉 gòuròu oznacza „przyjaciel”. W Putonghua natomiast tłumaczymy to jako „psie mięso” .

Chociaż w Chinach istnieje wiele różnych dialektów, system pisma w najodleglejszych zakątkach Chin jest zasadniczo taki sam. W razie, gdybyśmy nie mogli się porozumieć ze spotkanym w podróży Chińczykiem, zawsze możemy napisać, o co nam chodzi na kartce.